Λεωνίδας Μπέμπης

Η επαφή με τα παιδιά, τις αγωνίες τους, τα όνειρά τους, τη χαρά τους, με έκαναν καλύτερο άνθρωπο.

Μετά από την αποφοίτησή μου από το τμήμα Φυσικής του πανεπιστημίου Πατρών, στράφηκα, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μου, στο χώρο των φροντιστηρίων. Ήταν ένα βήμα προς το άγνωστο, καθώς η μοναδική μου επαφή ως τότε με τον χώρο αυτόν ήταν ως μαθητής. Ο τρόπος λειτουργίας, η οργάνωση, οι υποχρεώσεις που θα προέκυπταν, αποτελούσαν ένα ερωτηματικό. Και το βασικότερο: θα μπορούσα να περάσω με επιτυχία από το ρόλο του διδασκόμενου σ' αυτόν του διδάσκοντα; Δεκαέξι χρόνια μετά (πώς πέρασαν έτσι γρήγορα;), τα τελευταία δώδεκα (ή μήπως δεκατρία;) στα Φροντιστήρια Βακάλη, δεν θα μπορούσα βέβαια να αξιολογήσω ο ίδιος τον εαυτό μου ως καθηγητή. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι συνεχίζω να το χαίρομαι.

Η επαφή με τα παιδιά, το γεγονός ότι με έκαναν έστω και για λίγο συμμέτοχο στις αγωνίες τους, στα όνειρά τους, στις ανασφάλειές τους, στη χαρά τους, με έκαναν καλύτερο ως άνθρωπο. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον! Εξάλλου, «όταν ένας διδάσκει, δύο μαθαίνουν». Χαίρομαι ιδιαίτερα τις στιγμές της τυχαίας συνάντησης με πρώην μαθητές που δείχνουν ότι έχουν ευχάριστες αναμνήσεις από το χρόνο, που πέρασαν στο Φροντιστήριο και αναγνωρίζουν την -όποια- βοήθεια πήραν από εμάς, για να εκπληρώσουν τους στόχους τους. Ακόμη κι όταν χρειάζεται να με βοηθήσουν, για να θυμηθώ τα ονόματά τους, οι παλιότεροι από αυτούς (μήπως να αρχίσω να ανησυχώ;). Βέβαια, το αντίστροφο δεν θα μπορούσε να συμβεί και μόνο λόγω του επιθέτου μου! Τελικά, αυτό που μένει μετά από την καθημερινή τριβή, τις καλές και τις άσχημες στιγμές, το (διογκωμένο) άγχος για την επιτυχία, είναι για εμένα η ηθική ικανοποίηση ότι ίσως βοήθησα - στο βαθμό που μπορούσα - στην προσπάθεια νέων ανθρώπων να χτίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.