Πανελλαδικές εξετάσεις: χαλαρά υπάρχει και άλλος τρόπος
Κάθε φορά που μπαίνει η άνοιξη, που η μέρα γίνεται μεγαλύτερη και η φύση ξυπνάει από την χειμερία νάρκη της, μου έρχονται έντονα οι στιγμές από την εποχή που ήμουνα και εγώ μαθητής και στην συνέχεια φοιτητής… Αυτή η εποχή του χρόνου ενώ για τους περισσότερους ήταν ένεση ζωής και ενέργειας για μένα ήταν το σημάδι ότι οι εξετάσεις – και άρα η ώρα της κρίσης -- πλησιάζουν... οι ρυθμοί του διαβάσματος ανέβαιναν, τα ξενύχτια πάνω από τα βιβλία μου γινότανε περισσότερα, όπως και οι ώρες που περνούσα εγώ, μόνος με τον εαυτό μου, παρέα με τις σκέψεις μου, με τις ανασφάλειες μου να κορυφώνονται και τα όνειρά μου για το μέλλον να θολώνουν.
Χανόμουν με τους φίλους μου αφού δεν υπήρχε χρόνος για έξω και σαν άλλος ινδιάνος βαφόμουν με τα χρώματα του πολέμου μένοντας αξύριστος μέχρι και το τέλος των εξετάσεων! Όλο το σπίτι ήταν σε συναγερμό για τις εξετάσεις μου· η μητέρα μου φρόντιζε για την σωστή διατροφή μου περισσότερο από κάθε άλλη εποχή του χρόνου, ενώ υπήρχε πάντα ησυχία ώστε να μην αφαιρούμαι από το διάβασμά… αγαπημένες μου συνήθειες όπως το μπάσκετ, το τρέξιμο στην παραλία, η μία φορά την εβδομάδα κινηματογράφος και το αγαπημένο μου διάβασμα λογοτεχνίας παγώνανε για μετά τις εξετάσεις. Θυμάμαι ότι κάθε πρωί που ξεκινούσα για το εξεταστικό κέντρο η μητέρα μου με ξεπροβόδισε στην πόρτα του σπιτιού μας και σαν άλλη Σπαρτιάτισσα αντί να μου δώσει την ασπίδα μου, μου έδινε το στυλό, τα μολύβια μαζί με την ευχή της για καλή επιτυχία!
Όταν έγινα φοιτητής στην Αγγλία ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι υπάρχει και άλλος τρόπος… Το ερέθισμα μου δόθηκε από τους δύο συγκατοίκους μου. Το πρώτος έτος στην εστία συγκατοικούσα με έναν μισό Βραζιλιάνο μισό Σκωτσέζο – τι συνδυασμός Θεέ μου —και έναν Ισπανό. Κοινό σημείο και των δύο ήταν ότι είχαν πάει σχολείο και στις πέντε ηπείρους κατά την διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων αφού λόγο του επαγγέλματος των γονέων τους άλλαζαν ήπειρο ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Θυμάμαι όταν μπήκε η άνοιξη – και στην Αγγλία την άνοιξη πραγματικά την νιώθεις αφού τον ήλιο και το φως τα στερείσαι πολύ κατά την διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα – εγώ έκανα αυτό που είχα μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια να κάνω και που με οδηγούσε με ασφάλεια στην επιτυχία… βαφόμουν με τα χρώματα του πολέμου, πάγωνα όλες μου τις δραστηριότητες για μετά τις εξετάσεις, έκλεινα τις βαριές κουρτίνες για να μη μπαίνει φως και ξυπνάει επιθυμίες που χαλούσαν την συγκέντρωσή μου στα βιβλία και τις σημειώσεις μου, σε αντίθεση με τους δύο συγκάτοικους μου!
Αυτοί διάβαζαν μεν αλλά πήγαιναν και για ένα γρήγορο τρεξιματάκι στο πάρκο… έβλεπαν και καμία ταινία -- στο video (τότε)… βρισκόταν και με κανέναν φίλο για ένα γρήγορο καφέ και ανταλλαγή απόψεων! «Είστε αναίσθητοι» τους έλεγα «χάνετε χρόνο, οι εξετάσεις πλησιάζουν» αλλά αυτοί με κοιτούσαν με απορία και έμοιαζαν να μην πολύ καταλαβαίνουν τι τους έλεγα… «Αντώνη απόλαυσέ το… δες όλη αυτή την γνώση που παίρνεις σαν παιχνίδι, σαν πρόκληση, μην το παίρνεις τόσο βαριά» μου απαντούσαν. Επιπρόσθετα οι γονείς τους όταν τους τηλεφωνούσαν δεν τους ρωτούσαν τίποτα όσο αφορά εξετάσεις και μαθήματα σε αντίθεση με τους δικούς μου που ήταν βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι της συνομιλίας μας και του κώδικα επικοινωνίας μας… και όμως στο τέλος πάντα γράφανε καλά!
«Λες να γίνετε και αλλιώς ???» άρχισα να αναρωτιέμαι…. Δειλά δειλά λοιπόν, σαν παιδί που μόλις μαθαίνει να περπατά, άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω τρόπο. Μου πήρε καιρό να μάθω να ακούω τον εαυτό μου, να εμπιστεύομαι ότι δεν χάνω απαραίτητα χρόνο όταν μετά από ένα καλό διάβασμα θέλω να τρέξω στην παραλία για μισή ώρα, ούτε ότι φλερτάρω με την αποτυχία αν το Σάββατο πάω για ένα γρήγορο καφέ με τους φίλους μου σαν επιβράβευση για την καλή απόδοση που είχα μέσα στην εβδομάδα!
Έτσι, σταμάτησα σταδιακά να βλέπω τις εξετάσεις σαν την τελική μονομαχία του εαυτού μου με τον άλλο μου εαυτό… και κατάλαβα ότι το αν έμενα αξύριστος ή όχι ποσώς επηρέαζε την τελική έκβαση των αποτελεσμάτων μου. Έτσι, άρχισα σταδιακά να βλέπω την γοητεία της γνώσης… με συνέπαιρνε ότι κάτι που αρχικά δεν μπορούσα να καταλάβω έβρισκα τρόπο να το κατακτήσω, να το κάνω κτήμα μου και κάτω από την πίεση χρόνου της εξέτασης να το εκφράσω με τέτοιο τρόπο ώστε να εκπέμπει ότι είναι πραγματικά δικό μου, έβλεπα την ύλη που «έβγαζα», που την βίωνα, και αισθανόμουνα ευτυχισμένος και περήφανος που ήταν «δικιά» μου… και σταδιακά έβγαζα τους γονείς μου έξω από αυτή την νέα σχέση που αποκτούσα με τις εξετάσεις και το διάβασμα.
Με αυτό τον νέο τρόπο τα αποτελέσματά μου ήταν εξίσου καλά (αν όχι καλύτερα) με πολύ μικρότερο ψυχικό κόστος και πολύ περισσότερη χαρά! Τελικά όντως γίνετε και αλλιώς…
Στην μετέπειτα ζωή μου και σαν επαγγελματίας πλέον προσπαθώ πάντα να μην ξεχνώ ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να είμαι εντάξει με τις εξετάσεις της καθημερινότητας μου… Ο τρόπος αυτός έχει σαν βασικά συστατικά την ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου αρχικά – άρα και προς όλους τους γύρο μου - , το να εμπιστεύομαι εμένα, να σέβομαι τις ανάγκες μου και να απολαμβάνω κάθε στάδιο της διαδικασίας της μάθησης… από το να μην καταλαβαίνω αρχικά μέχρι την κατάκτηση της γνώσης και την εφαρμογή της στην πράξη… και όλα αυτά με διάθεση να μάθω ακόμα και από τα όποια λάθη κάνω κάθε φορά.
Καλή τύχη σε όλους σας! Είμαι σίγουρος ότι οι κόποι όλων μας θα ανταμειφθούν! Και φέτος θα γιορτάσουμε πολλές και μεγάλες επιτυχίες! Οι σκέψεις μας και οι ευχές μας είναι μαζί σας κάθε μέρα!