Λαϊκή κυριαρχία και η μειοψηφία

Από πολύ παλιά ο Αριστοτέλης είχε εντοπίσει το ουσιαστικό πρόβλημα που προκύπτει από την εφαρμογή του δημοκρατικού πολιτεύματος και αυτό αφορά την υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας εξαιτίας του ελέγχου της κοινής γνώμης από τους δημαγωγούς ή από ισχυρές μειοψηφίες. Εξίσου σημαντικό πρόβλημα, για πολλούς, αποτελεί η δυσκολία εύρεσης του ιδανικού σημείου ισορροπίας μεταξύ του δικαίου της πλειοψηφίας από τη μια και των προσωπικών επιλογών από την άλλη (όταν αναφερόμαστε φυσικά σε περιστάσεις στις οποίες δεν απαιτείται συλλογική απόφαση). Ο καθηγητής Αριστείδης Χατζής, στο κείμενό που ακολουθεί, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο η ατομικότητα μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται, ασκώντας το δικαίωμα της ελεύθερης  επιλογής της απέναντι σε ισχυρές πλειοψηφίες οι οποίες, αν και ελεγχόμενες, διεκδικούν την αποκλειστικότητα στη λήψη αποφάσεων. Αν και το δίλημμα ατομικότητα ή πλειοψηφία θα συνεχίσει, προφανώς, να υφίσταται, ο Α. Χατζής καταλήγει στο συμπέρασμα πως η ενίσχυση του κράτους δικαίου, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο διαχωρισμός των εξουσιών θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως δικλείδα ασφαλείας, έτσι ώστε το άτομο να έχει τη δυνατότητα να διασφαλίσει την αυτονομία του απέναντι σε εκείνους που χρησιμοποιούν τη δημοκρατία (τη λαϊκή κυριαρχία) ως μέσο-άλλοθι προκειμένου να μπορούν ανενόχλητοι να ασκούν την εξουσία.