Πώς να κοιμηθώ?

Ένα από τα «καλά»νέα-το μοναδικό ίσως-της τελευταίας χρονιάς ήταν η ανθρώπινη αντιμετώπιση του φαινομένου της μετανάστευσης από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Λίγοι ήταν εκείνοι που δεν ένιωσαν περηφάνεια μπροστά στην εικόνα απλών ανθρώπων, που χωρίς δεύτερη σκέψη, πρόσφεραν βοήθεια υλική, μα κυρίως απέδειξαν στην πράξη την αξία της συμπόνοιας και της ενσυναίσθησης. Είναι άραγε τυχαίο ότι οι ρίζες του ανθρωπισμού εδώ, σ` αυτόν τον τόπο, ξεπρόβαλαν για πρώτη φορά;
Και τώρα; Τι γίνεται τώρα που το κλίμα φαίνεται να αλλάζει; Οι χρόνιες οργανωτικές αδυναμίες της κρατικής μηχανής, η έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος, η απουσία της Ευρώπης που κρύβεται φοβισμένη, πίσω από το δάχτυλό της, η απελπισία των προσφύγων-μεταναστών όλα αυτά οδήγησαν την κατάσταση σε αδιέξοδο. Αποτέλεσμα η μετατροπή στο συλλογικό ασυνείδητο της εικόνας του «ξἐνου» από άτυχο, φτωχό, ανήμπορο πλάσμα σε θρασύ, αγνώμον επικίνδυνο θηρίο.
Να λοιπόν γιατί είναι η κατάλληλη ώρα να ξαναθυμηθούμε (με αφορμή ένα κείμενο της Α. Κάτσουρα) ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν διαφέρουν και τόσο από εμάς και να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συμβιβαστεί, να «συνηθίσει», να αποδεχτεί το «απάνθρωπο» της όλης κατάστασης.
Αν τα καταφέρουμε, ίσως το μέλλον, θα νιώθουμε περήφανοι τόσο εμείς όσο και οι πρόσφυγες για τις αναμνήσεις μας.