27/01/2020

Ταξιδιωτικές εντυπώσεις μιας μαθήτριας

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ

Αχ ,Μισιρλού, μαγική ξωτική ομορφιά...
28 Μαρτίου 2019 - Μεσσήνη , Ιταλία

Είναι πράγματι υπέροχο να ταξιδεύεις. Όλοι λένε ότι στα ταξίδια αποκτάς εμπειρίες και δημιουργείς αναμνήσεις ζωής. Όντως , δεν έχουν άδικο. Κανείς όμως δε θα μπορούσε να μας προετοιμάσει για τη μαγεία εκείνης της νύχτας , μίας νύχτας που κάθε παραμύθι έγινε πραγματικότητα...
Ήταν η πρώτη μέρα μας στην Ιταλία , συγκεκριμένα , στη Σικελία , στη Μεσσήνη. Μέρος πανέμορφο , μια πόλη μυθική , από άλλο κόσμο , άλλη πραγματικότητα. Άνθρωποι ζεστοί, φιλόξενοι , χαμογελαστοί. Εμείς ενθουσιασμένοι , παραδομένοι στο μεγαλείο της αρχαίας πόλης που απλωνόταν μπροστά μας. Γνωρίζοντας ότι αυτή είναι η αρχή μιας μοναδικής περιπέτειας.
Περιηγηθήκαμε λίγο στην πόλη , δεν είχαμε χρόνο πολύ , έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο , ήταν κανονισμένη η γνωριμία μας με τα παιδιά ενός Ιταλικού σχολείου. Η ώρα φάνηκε να περνάει γρήγορα και σύντομα βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα της πιτσαρίας που μας περίμεναν οι μελλοντικοί μας φίλοι. Πολλά κορίτσια , ένα αγόρι. Ανταλλάξαμε χαμόγελα , κουβέντες , γέλια , ιδέες , όνειρα , ιδανικά. Το κλίμα και το φαγητό φανταστικά. Ο καθηγητής τους μισός 'Έλληνας , μιλούσε μαζί μας , σπαστά , στη μητρική μας γλώσσα. Με τα παιδιά , που μη έχοντας καταρτήσει πλήρως την Ελληνική και εμείς όντας ανίδεοι εντελώς για την Ιταλική , μιλούσαμε κυρίως αγγλικά , που ήταν κάποια μέση λύση.
Ο χρόνος μας ξεγέλασε για μία ακόμα φορά και έφυγε τρομερά γρήγορα. Πιστέψαμε ότι το βράδυ μας έμελλε να τελειώσει. Κάναμε λάθος. Πληρώσαμε για το φαγητό μας και σηκωθήκαμε. Χαιρετήσαμε τους καταστηματάρχες και φύγαμε. Τα παιδιά θα μας συνόδευαν μέχρι το ξενοδοχείο μας , όπου και θα ανταλλάσσαμε τις ευχές μας για ένα καλό βράδυ.
Στην κεντρική πλατεία της πόλης βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της Μεσσήνης. Επιβλητικός , εντυπωσιακός , παραμυθένιος. Το ρολόι του σημαίνει την ώρα για κάθε απερίσκεπτο περαστικό. Ένα μνημείο απίθανο να αγνοήσεις. Ένα μέρος χτισμένο από πέτρα , διαμάντι της αρχαίας πόλης , υπεύθυνο να φυλά τα πιο απόκρυφα μυστικά της . Ένα μέρος μαγεμένο , φτιαγμένο για να σαγηνεύει , να προκαλεί το δέος κάθε περαστικού.
Περπατούσαμε αμέριμνοι προς αυτόν τον καθηλωτικό ναό· ώσπου ακούσαμε μία γνώριμη μελωδία , συνοδευόμενη από οικείους στίχους
"Μισιρλού μου , η γλυκιά σου ματιά"
Ανταλλάξαμε βλέμματα που πάνω τους ήταν χαραγμένη η απορία. Ποιος θα μπορούσε να είναι; Στρέψαμε το βλέμμα μας στη πηγή της μουσικής. Αντικρύσαμε μια μικρή ομάδα ανθρώπων να χορεύουν.
"Φλόγα μου έχει ανάψει μες την καρδιά"
Ο καθηγητής των παιδιών πήγε να ρωτήσει εάν ήταν και αυτοί Έλληνες τουρίστες. Ήταν Γάλλοι. Λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού , εξίσου ζαλισμένοι από την ομορφιά της ιταλικής πλατείας.
"Τα δυο σου χείλη στάζουν μέλι , οϊμέ"
Χωρίς δισταγμό , δίχως φραγμούς , μας προσκάλεσαν , να χορέψουμε , να ζήσουμε μαζί τους.
"Αχ , Μισιρλού , μαγική ξωτική ομορφιά"
Και μπήκαμε μαζί τους στο χορό. Μεθύσαμε από τη μουσική , τα γέλια και τις επευφημίες. Κάθε βήμα του χορού ήταν ένας , πιο δυνατός χτύπος της καρδιάς μας. Νιώσαμε ζωντανοί. Αποδράσαμε από την πραγματικότητα μας. Ξεχάσαμε της ευθύνες , τα πράγματα που μας βαραίνουν. Και νιώσαμε ευτυχισμένοι.
"Τρέλα θα μου 'ρθει , δεν υποφέρω πια"
Δε μας ένοιαζαν τα βήματα , ο κόσμος , η ώρα. Ήταν η στιγμή μας. Η ζωή μας. Το παραμύθι μας. Ένα παραμύθι χωρίς κανέναν κακό , αποφασισμένο να φέρει την καταστροφή , χωρίς πριγκίπισσες σε διάσωση και αναστατωμένους πρίγκιπες.
"Αχ , θα σε κλέψω μες απ' την Αραπιά"
Αυτό ήταν το δικό μας παραμύθι. Ένα παραμύθι βγαλμένο από τη ζωή μας. Δικό μας , που να μη μπορεί κανείς να μας το κλέψει , το αλλάξει, να μας το στερήσει. Αυτό το παραμύθι ήμασταν εμείς. Ήταν ο καθρέπτης της ευτυχίας μας.
Κάθε παραμύθι όμως έχει και το τέλος του , ευτυχισμένο συνήθως , όπως άλλωστε ήταν και αυτό. Μετά τη Μισιρλού , τους μάθαμε χασαποσέρβικο , και αυτοί με τη σειρά τους , για να μας ευχαριστήσουν, μας έδειξαν πως χορεύονται κάποιοι παραδοσιακοί γαλλικοί χοροί. Η ώρα όμως είχε πάει αργά και έπρεπε να φύγουμε.
Με καρδιά βαριά , αλλά γεμάτη , τους αποχωριστήκαμε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γραφτό να παραμείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μας. Εκείνο το βράδυ δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Ήταν ένα ακόμα μυστικό , φυλαγμένο στην καρδιά της πλατείας , τον καθεδρικό ναό της Μεσσήνης.
Δεν γυρίσαμε πίσω οι ίδιοι. Η πόλη για εμάς δεν ήταν η ίδια. Η ζωή για εμάς δεν ήταν η ίδια. Η νύχτα αυτή θα μείνει για πάντα αξέχαστη. Αφήσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας σε εκείνη την πλατεία. Το παραδώσαμε μαγεμένοι εκείνη τη νύχτα. Τότε , που το ολόγιομο φεγγάρι φώτιζε το κάθε μας βήμα , φανερώνοντας τις πιο απόκρυφες επιθυμίες μας. Τότε που όλη η φύση σώπαινε κραυγάζοντας , περήφανη που δημιούργησε αυτή την ιστορία. Τότε που η ύπαρξη μας απέκτησε νόημα . Τότε που αφήσαμε πίσω μας όλα τα δεν. Τότε , σε εκείνη την πλατεία , όταν δημιουργήσαμε την πιο μαγεμένη ιστορία...
"Αχ , Μισιρλού , μαγική ξωτική ομορφιά"