Χαράλαμπος Θεολογίτης

Πρώτα οι μαθητές, γιατί απ' αυτούς γινόμαστε καλύτεροι επιστήμονες, καλύτεροι δάσκαλοι και καλύτεροι άνθρωποι

Στο Γυμνάσιο, διάβασα για πρώτη φορά το «Χρονικό του Χρόνου» του Στίβεν Χόκινγκ. Από τα πολύ μικρά σωματίδια, μέχρι τα όρια του σύμπαντος, διάβαζα μέσα για πράγματα «μαγικά». Είχα ενθουσιαστεί με τα φαινόμενα, την επιστημονική μέθοδο και την λογική της, τις ανακαλύψεις που περιγράφονταν. Ένιωθα το βιβλίο να απαντά σε σημαντικά ερωτήματα. Σελίδα - σελίδα ερωτευόμουν τη Φυσική. Κάπως έτσι, αποφάσισα πως θέλω να γίνω Φυσικός.

Είχα όμως και ένα δεύτερο «κόλλημα», τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αν και τα παιχνίδια μονοπωλούσαν τον χρόνο που αφιέρωνα σ' αυτούς, ήθελα να μάθω να επικοινωνώ μαζί τους. Έτσι έμαθα να τους προγραμματίζω. Μιλούσα σε ένα «άψυχο», για πολλούς, μηχάνημα, το οποίο μου μιλούσε επίσης. Έφτανα να κοιμάμαι αρκετά αργά, για να προλαβαίνω μετά το διάβασμα να γράφω προγράμματα που έβρισκα σε περιοδικά, να τα αλλάζω και να εξερευνώ τις αλλαγές τους. Αυτή η περιέργεια για την επικοινωνία με τους υπολογιστές δεν έχει σταματήσει όλα αυτά τα χρόνια.

Σπούδασα στο Αριστοτέλειο, προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, και νιώθω τυχερός που κατάφερα να συνδυάσω και τις δύο επιστήμες που αγάπησα. Όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου, τελειώνοντας με το πανεπιστήμιο, έψαξα να εργαστώ στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε σχολείο ή σε κάποιο φροντιστήριο. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικός ήταν ο ρόλος μου και εκτίμησα ακόμα περισσότερο τους δασκάλους μου.

Για το ότι κατάφερα να σπουδάσω Φυσικός, οφείλω πολλά στους καθηγητές μου στο σχολείο και στο φροντιστήριο και κυρίως, στους Φυσικούς μου. Με καθοδηγούσαν με απλό και μεθοδικό τρόπο να μάθω να σκέφτομαι. Κατάφερναν να παρουσιάζουν τα πιο δύσκολα προβλήματα, ώστε να φαίνονται απλά. Αισθανόμουν ότι οι γνώσεις και οι λύσεις βρίσκονταν πάντα μέσα μου και απλά περίμεναν να τις ανακαλύψω. Πρωτίστως όμως, μου έμαθαν να αντιμετωπίζω την Φυσική, όχι με φόβο, αλλά με σεβασμό και υπομονή. Η χαρά που ένιωθα, όταν έλυνα μια δύσκολη άσκηση, πάντα άξιζε τον κόπο και το χρόνο που αφιέρωνα στο διάβασμα.

Ο Ρίτσαρντ Φάινμαν, βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικός, υποστηρίζει πως, αν θες να δεις πόσο καλά γνωρίζεις κάτι, προσπάθησε να το διδάξεις. Διδάσκοντας, συνεχίζω να μαθαίνω και να ανακαλύπτω. Όμορφες ασκήσεις, κομψές λύσεις, τρόπους για να περιγράψω καλύτερα τα φαινόμενα. Ανακαλύπτω τί χρειάζεται να μείνει εκτός, ώστε να αναδειχθεί η ομορφιά της απλότητας και της λογικής. Βασικό στόχο έχω να καταφέρω να εμπνεύσω τα παιδιά, να τα βοηθήσω να καταλάβουν τις αρχές που υπάρχουν στην επιστήμη και να την αγαπήσουν. Μιμούμενος τους δασκάλους μου, με υπομονή, ειλικρίνεια και μέθοδο, προσπαθώ να τα καθοδηγήσω να ανακαλύψουν και να πετύχουν τους στόχους τους, όπως αυτοί με είχαν βοηθήσει ως μαθητή.

Κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Δεν αλλάζει η ύλη, αλλάζουν τα παιδιά. Κάθε μαθητής είναι μοναδικός. Γι' αυτό, αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζω ένα πρόβλημα, εξηγώ τη λύση του και τονίζω τις ιδιαιτερότητές του. Κάθε χρόνο το μάθημα γίνεται καινούριο. Μέσα απ' αυτές τις αλλαγές παίρνουμε δύναμη όλοι οι καθηγητές, και συνεχίζουμε να προσφέρουμε.

Πρώτα οι μαθητές, γιατί απ' αυτούς γινόμαστε καλύτεροι επιστήμονες, καλύτεροι δάσκαλοι και καλύτεροι άνθρωποι.